Benim bu derdim, içimdeki sessiz isyanım, sadece bir silüetsin gözlerimden kaçamayıp kalbime sığınan ve benim elimden kaçırmayı çoğu kez başardığım şeysin. Ne olduğunu asla bilemeyeceğim içimi ürperten yerli yersiz bedenimi titreten adını koyamadığım şeysin. Bilmem ki nesin. Sadece bir an gözümü alan , kendine çeken , hapseden, kurtuluşu olmayan minik bir hücresin. Senden başka hiçbir hapishane yok; böyle acı veren ve bu kadar güzel. Öyle birşey ki ne söyleyeceğimi ve ne yazacağımı bilmeden bir kağıt parçasına karaladığım bir şeysin. Kelimelerim kadar güzel ama onlardan daha çekicisin. Ah benim bu derdim, sonu yok, ufku açık, merhametsiz, aşırı alkolik. Sen artık sen değilsin yada ben ben değilim karışmışız birbirine ve daha güçlü şekilde hüküm giydiriyoruz kadere. Varlıklarımızı biliyoruz ama birbirimize dokunamıyoruz. Masumuz ama bir o kadar da günahkar. Hayallerimizde sevişiyoruz kimi zaman kimi zamansa... Bilinmezliğin en ücra köşesinde ki günüşi saraylar senin olsun bana ise o yolun bekçiliği koşulsun başka bir şey dilemem, isteyemem zaten sana en yakın mesafem bu kadar dahasını isteyemem...![]()
