Bir kez daha anlamıştık kalpten sorunlu olduğumuza.Bir dünya antibiyotik kullandık fakat nafile çözümü yok bu kalp sorununun.Hepimiz ömrün bir parçasında bu hastalığa yakalandık, çözümü yok dediler inanmadık ve çözüm aramaya uğraştık.Kimisi bir şişede aradı çözümü kimisi başka bedenlerde.Kimi adamlarsa gurur denen canavarı hiçe saydı ama nafileydi yine sonuçsuz olan sonuca gitmek mümkün değildi.Çoğumuz vazgeçmeye çalıştı ve bir kısmı başardıda demekki fazla ilerlememişti hastalıkları dedik.Biz, biz dediğim arda kalan zatı muhterem şahsiyetler hastalığın ilerki safhası ise yılmadan uğraşmaya devam etti hepsi prof oldu tabiri caizse bu meşgalede ama çözüm yok dedik.Bazı kısmımız çözüm buldum dedi avuntu kendini.Peki bu kadar emek sarfettik bu kadar yol geldikde ne geçti elimize... Kırık bir kalp ile anılar kaldı cebimizde ve biz ağlamayı seçtik çok ufak bir insan topluluğu olarak, sadık kaldık hastalığımıza.Boşu boşuna bir ömür tükettik bazılarımız hala tüketiyor ve biliyoruz ki hiç bir şey geçmeyecek elimize.Eee alışmışız bir kere boşa kürek çekmeye bir umudun uğruna, abanıyoruz yine her zaman ki gibi küreklere aşk denen hastalık uçsuz bucaksız bir alarga iken bir küçük kayığımızla sona ulaşmayı düşünüyoruz bir ömür değil ömürler yetmez biliyoruz ama dedim ya umut işte küreklere asılıp duruyoruz.